Toen we hier kwamen waren er 43 kinderen. Vorige week is er en meisje van twee, die hier vanaf haar geboorte was, naar haar oom en tante gegaan. Haar moeder is bij de geboorte overleden, en dat is vaak een reden om een kind af te staan, het is de schuld van de baby dat de moeder is overleden. De vader is al twee jaar niet in beeld, en nu kan ze geadopteerd worden. De tante moest hier eerst drie keer een dag komen, zodat ze aan elkaar konden wennen. Best even emotioneel toen ze weg ging, vooral voor Mariette.

Dinsdag werd er gebeld door social welfare, of we twee  kinderen  op konden halen, een meisje  en een jongetje.  De leeftijd is niet bekend, het meisje,  waarvan ook de naam niet bekend is, hebben we  Zoë genoemd. Ze is ongeveer twee. Ze is met haar moeder op straat gevonden, en door de politie meegenomen.

Het jongetje, Baba, ongeveer twaalf, is ook op straat gevonden. Hij vertelde wel een verhaal, maar dat klopt waarschijnlijk niet. Ik had een brok in mijn keel, toen ik daar op dat kantoor zat, die twee kindertjes, tussen allemaal vreemden, die je dan ook nog meenemen. Zoë huilde vreselijk in de auto, zo gauw we er uit waren was het goed,  ze was erg bang van de auto denk ik. Baba was erg stilletjes. Op Hanukkah werd hij  door een van de grote jongens wegwijs gemaakt. Zoë vond het allemaal prima, toen een paar kinderen begonnen te zingen en in de handen te klappen, begon ze te dansen. De volgende dag liep ze al rond alsof ze hier altijd is geweest. Baba  is hier ook helemaal thuis, hij loopt achter Henk aan om hem te helpen. Binnenkort wordt er geprobeerd achter zijn verhaal te komen, en hopelijk kan hij weer gauw naar huis. Zo heeft iedereen hier zijn verhaal, en meestal geen fijn verhaal. Gelukkig zijn ze nu hier.