Alweer onze laatste dag hier, kan me niet voorstellen dat we al vier weken hier zijn, Het is omgevlogen. Ik zou hier ook nog best een tijdje kunnen zijn. We voelen ons hier erg fijn, ondanks de rode stof, die maakt dat er nooit iets schoon is,  altijd snottebellen aan je broek, de hitte, waardoor je altijd klam bent, tijd die  bijna nooit echte tijd is, een afspraak om tien uur kan ook twaalf worden, of morgen. Ik denk dat het koord dat ons verbind met Hanukkah steeds dikker wordt. De mensen zijn hier zo aardig, ik voel me hier witter dan wit en tegelijk helemaal opgenomen. We zijn heel vaak de enige blanken, maar men zal je nooit lastigvallen. We hebben vanmiddag een heel leuk afscheid gehad. We stonden met alle kinderen en mama’s in een kring, er werd gezongen, we kregen een woordje van Mozes en we werden in traditionele doeken gewikkeld en op de schouders genomen, daarna kwam iedereen een hand geven. Ondertussen was de lucht erg donker geworden, we kregen eerst een zandstorm en toen regen, gelukkig waren we net klaar. Het heeft hier de laatste tijd al vijf keer geregend, hebben we nog niet eerder meegemaakt, heerlijk, koelt lekker af. Gisteravond is er door Social Welfare een baby gebracht, een jongetje. Het verhaal is, zoals vaak, weer schrijnend. De moeder is in de bosjes bevallen en heeft de baby achtergelaten. Gelukkig is hij al na een dag gevonden. Hij heeft bijna een maand in het ziekenhuis gelegen, hij woog bij de geboorte vier pond en is nog niets gegroeid. Hij kijkt  wel heel helder uit zijn oogjes. Het drinken ging eerst niet zo goed, in het ziekenhuis maken ze het gat in de speen groot, zodat het sneller gaat. Hij moest dus leren om echt te zuigen, maar het gaat al aardig goed. Naast de medische post is een kamer, waar hij samen met een mama die hem verzorgd,  verblijft. Het wassen van een baby hier zouden wij bijna mishandeling noemen, maar is hier heel gewoon. Geen wonder dat de kinderen hier zo taai zijn.

Dit is ons laatste verhaal, morgen vliegen we om half twaalf naar Accra, en moeten dan nog ongeveer drie uur met de taxi naar Ko-Sa, waar we nog even vakantie gaan houden.

De Bus

Toch wat tegenslagen met de bus gehad. De achterste veren verzwaart

Voornaven zijn de lagers door het vele gebruik stukgegaan en hierdoor ook de remschijven vernielt.

Vandaag naar Kumasy geweest voor onderdelen is 175 km met deels heel slechte wegen.

Als er in Nederland een klein deukje in de weg zit wordt deze direct gerepareerd en ghana moeten de gaten zo groot zijn dat je er in verongelukt. Het is soms echt een kunst om de gaten te ontwijken. Als je een mooi stukje weg hebt meestal bij de dorpen onderweg. Dan zijn de verkeersdrempels een echt obstakel. Heel langzaam anders gaat alles stuk.

De naven en de lagers van de bus zijn een geheel. Gekocht compleet met remschijf. (gebruikt)

Ik wilde eigenlijk ook nog nieuwe schokdempers maar die waren 500 euro per stuk, te duur. Dus de ouden hebben we laten zitten.

Het is nu zo ver dat alles het doet en redelijk geruisloos. Heb er nu vertrouwen in.

Wel nog het differentieel een beetje kantelen zodat de aandrijflijn mooi recht is.

Morgenmiddag alles klaar, he he, nog nooit zo'n grote klus gedaan. Geeft wel voldoening. 

De school  is nu ongeveer een half jaar in gebruik. Het gebouw bestaat uit twee verdiepingen.  Via een poort kom je op het terrein, er is een groot plein, een stuk gras met speeltoestellen en een stukje gras met verschillende bomen. Op het terrein is een apart keukengebouw, hier wordt de lunch klaargemaakt, ook krijgen de kinderen om 10.00 uur een snack .Ook is er een konijnenhok met twee konijnen waar de klassen om de beurt voor moeten zorgen. Als je het gebouw binnenkomt zijn er aan de rechterkant toiletten, daarnaast is een lokaal dat wordt gebruikt als bibliotheek, er wordt soms film gekeken en we knutselen er. Daarnaast is het kantoor van het hoofd en Mariette.  De  zes lokalen liggen om een binnenplaats. Er is een crèche en het  niveau gaat van kleuters tot groep 6.

Voor de anderen niveaus zijn nog te weinig kinderen  om een leraar aan te trekken, zij gaan naar een andere school. De bovenverdieping is nog niet in gebruik. Er zijn nu ongeveer 57 leerlingen, waaronder 38 van buiten. Het is natuurlijk de bedoeling om meer leerlingen aan te trekken zodat de school zichzelf kan bedruipen, maar dat heeft tijd nodig. De school ziet er prachtig uit, allemaal schoolmeubels uit Nederland, de muren zijn met mooie tekeningen beschilderd. Elke ochtend staan de kinderen  in rijen op het  plein,  er wordt begonnen met gebed,  het volkslied wordt gezongen, dan houdt een van de leraren een praatje. Over handen wassen, huiswerk maken, nagels knippen, soms wel 20 minuten. Dan marscheren ze onder gezang naar hun klas. De kinderen dragen schooluniformen. Bij de poort is overdag een portier, een oud militair, die alles goed in de gaten houdt. 

Toen we hier kwamen waren er 43 kinderen. Vorige week is er en meisje van twee, die hier vanaf haar geboorte was, naar haar oom en tante gegaan. Haar moeder is bij de geboorte overleden, en dat is vaak een reden om een kind af te staan, het is de schuld van de baby dat de moeder is overleden. De vader is al twee jaar niet in beeld, en nu kan ze geadopteerd worden. De tante moest hier eerst drie keer een dag komen, zodat ze aan elkaar konden wennen. Best even emotioneel toen ze weg ging, vooral voor Mariette.

Dinsdag werd er gebeld door social welfare, of we twee  kinderen  op konden halen, een meisje  en een jongetje.  De leeftijd is niet bekend, het meisje,  waarvan ook de naam niet bekend is, hebben we  Zoë genoemd. Ze is ongeveer twee. Ze is met haar moeder op straat gevonden, en door de politie meegenomen.

Het jongetje, Baba, ongeveer twaalf, is ook op straat gevonden. Hij vertelde wel een verhaal, maar dat klopt waarschijnlijk niet. Ik had een brok in mijn keel, toen ik daar op dat kantoor zat, die twee kindertjes, tussen allemaal vreemden, die je dan ook nog meenemen. Zoë huilde vreselijk in de auto, zo gauw we er uit waren was het goed,  ze was erg bang van de auto denk ik. Baba was erg stilletjes. Op Hanukkah werd hij  door een van de grote jongens wegwijs gemaakt. Zoë vond het allemaal prima, toen een paar kinderen begonnen te zingen en in de handen te klappen, begon ze te dansen. De volgende dag liep ze al rond alsof ze hier altijd is geweest. Baba  is hier ook helemaal thuis, hij loopt achter Henk aan om hem te helpen. Binnenkort wordt er geprobeerd achter zijn verhaal te komen, en hopelijk kan hij weer gauw naar huis. Zo heeft iedereen hier zijn verhaal, en meestal geen fijn verhaal. Gelukkig zijn ze nu hier.

De dagen hebben, als er niets bijzonders gebeurt, een beetje hetzelfde patroon. Om half zeven sta ik op, haal de  schooluniformpjes, die elke dag worden gewassen, van de lijn. Huiswerk, schoenen, tassen en  sokken klaarzetten, en tegen 7 uur komt Teresa, het hoofd van de school. We helpen haar de kinderen aankleden.  Dan moeten ze in de rij gaan staan en controleert ze hun  nagels, tanden en kamt hun haren. Wie  niet goed heeft gepoetst wordt teruggestuurd. Dan vertrekken ze naar school, aan de overkant van de weg. Wij gaan dan ontbijten. Daarna is er tijd om de was te doen, de kamer schoon te maken of gewoon even lekker te zitten. De temperatuur is s’morgens lekker, het waait dan vaak een beetje en  meestal is het wat bewolkt. Dan worden er een of twee knutsellessen gegeven. We doen dat vaak met z’n tweeën.  Ik ga vaak met een van de kinderen met beperking naar de snoezel ruimte.  Je kunt dan alle aandacht geven, bovendien kunnen ze even ongestoord spelen, erg fijn. Om 12.00  is het tijd voor de lunch, onze kok weet altijd iets lekkers te maken, soepje, pannenkoeken of omelet.

 S’ Middags even rust, wel nodig in deze warmte, het is steeds tegen de 40 graden. We drinken liters water. Om drie uur komen de kinderen uit school,  de school-uniformen gaan uit, we verzamelen tassen, schoenen en huiswerk. Als we dat niet doen is alles zo verdwenen. Ook de sokken en het ondergoed gaan uit, om te worden gewassen.  De grotere kinderen zijn verantwoordelijk voor hun eigen kleren en moeten die ook zelf wassen. Dan gaan we huiswerk maken, een heel gedoe soms, want net als bij ons hebben ze niet altijd zin.  Tegen half zes gaan we eten en daarna soms nog even naar de kinderen of we doen een spelletje en lezen wat. Daarna douchen, al is dat een groot woord want er is weinig druk, dus bijna of geen water. Gelukkig is er buiten een kraan waar altijd water uitkomt, dus een emmer vullen en over je heen gooien kan ook. Om  ½ 10, of eerder zijn we onder zeil.

naar school

snoezelruimte